OPIS ZASOBU
ODCINEK 1 OBCY
opracowała Małgorzata Maciejewska
Czas po apokalipsie. Ziemia jest skażona niebezpiecznymi pyłkami drzew, które uśmierciły wszystkich nie-alergików, w obliczu zagrożenia rozpoczęto zakrojoną na ogromną skalę akcję palenia niebezpiecznych drzew, jednak pożary rozprzestrzeniły się i wymykając się spod kontroli powodowały wybuchy w elektrowniach i składach amunicji gromadzonej w niemal wszystkich państwach na mająca nadejść wojnę atomową. Stężenie szkodliwych pyłków oraz promieniowanie jądrowe na powierzchni ziemi jest zabójcze dla człowieka, chociaż nie jest to śmierć natychmiastowa.
Apokalipsa wydarzyła się dwa tygodnie temu, przez ten czas grupa ocalałych odnajduje się stopniowo w korytarzach bunkra, w którym zamknęli się przed skutkami katastrofy. Po dwóch tygodniach tęsknota za wyjściem na powierzchnię jest coraz bardziej dojmująca. Do podjęcia próby wyjścia skłania też ograniczona ilość zapasów, które przy bardzo oszczędnym użytkowaniu starczą na parę miesięcy. Świadomość ta, u niektórych rodzi potrzebę współpracy i odnalezienia sposobu na przetrwanie, a niektórych pozbawia nadziei. Ocaleni szukają recept na przeżycie w postapokaliptycznym świecie w odnajdywanych stopniowo katastroficznych narracjach, szukają wyjaśnienia sytuacji, w której się znaleźli. Być może, któraś narracja, niczym list w butelce, będzie wiadomością skierowaną do nich przez jakąś inną grupę ocalonych? Wszystko może być wskazówką lub pułapką.
Scena 1
CAST:
Daniel
Daniel jest outsiderem. Gdy grupa odnajdując się stopniowo po katastrofie pomału zaczęła nawiązywać relacje, rozmawiając o tym co się stało i jak udało im się to przetrwać, we wszystkich ich opowieściach pojawiał się samotny ubrany na biało mężczyzna, który medytował lub mamrotał coś w swoim charakterystycznym namiocie, umieszczonym mimo ryzyka skażenia poza bunkrem. Jego spokój i odwaga (tak interpretowano fakt stałego przebywania poza bezpiecznym bunkrem) oraz skojarzenie białego stroju i medytacji z czymś sakralnym, sprawiło, ze dla zamkniętych w ciasnych pomieszczeniach bunkra ocalonych, stał się kimś w rodzaju kapłana. Jest w nim, w jego spokoju coś niepokojącego.
Daniel medytuje samotnie w swoim namiocie, jest spokojny, ale skupiony.
Dźwięku alarmu. Jest on tak jakby „poza” Danielem. Nie robi na nim wrażenia.
Scena 2
CAST:
Judyta
Amadeusz
Bohaterowie, jako jedyni z ukazanych w filmie, poznali się przed apokalipsą. Kiedyś byli parą, teraz pozostają przyjaciółmi, których jednak dalej coś łączy, choć się do tego nie przyznają. Judyta – była komandoska – jest śmiertelnie zazdrosna o swojego dawnego kochanka, płatnego mordercę, Amadeusza.
W momencie, gdy ich poznajemy, słyszą dźwięk rozlegającego się w całym budynku alarmu. Przerażeni zrywają się do biegu, by od pozostałych dowiedzieć się co się stało. Ujęcia z ich biegu przenikają się ze reminiscencjami z ich przeszłości, które w zderzeniu z rzeczywistością postapokaliptyczną wydają się utraconym rajem. Sugerują, ze Judyta i Amadeusz odnajdują sposób na przetrwanie koszmaru apokalipsy we wspólnym rozpamiętywaniu wspomnień. Daniel czyta tekst z offu.
Przebitka: Czas przed apokalipsą. Judyta i Amadeusz uprawiają razem jogging. Judyta nakłada słuchawki i włącza Green Day: „Boulevard Of Broken Dreams”.
Narracja:
2005. Na szczycie popularności jest zespół Green Day. Przez większość recenzentów opisywany jest jako współczesna materializacja amerykańskich ideałów lat sześćdziesiątych i nowa ikona USA.
Przebitka: czas po apokalipsie. Szaleńczy bieg. Narracja:
- Jack Norman i Emily Henson postanawiają pobrać się i rozpocząć nowe życie. Pakują wszystkie swoje rzeczy do Volkswagena T1. Kiedy przekraczają granicę z Kanadą decydują się zamieszkać w przyczepie kempingowej. Ze szczytu CN Tower w Toronto wyrzucają zawartość torby podróżnej Jacka i torebki Emily.
Przebitka: Amadeusz i Judyta naśladują scenę z filmu Urodzeni mordercy.
- Tim Norman i Emma Jones po zaręczynach chcą przeżyć przygodę. Wybierają się w tygodniową podróż po Europie, którą sami zorganizowali. Z tarasu widokowego wieży Eiffla wyrzucają zawartość torby podróżnej Tima i torebki Emmy, naśladując scenę z filmu „Urodzeni mordercy”.
Scena 3
CAST:
Małgorzata
Beniamin
Tomek
Judyta
Amadeusz
Czas po a. Sala Telewizyjna w jednej przestrzeni z piwnic. Zebrani rozmawiają, Tomek majstruje przy starym telewizorze, przełącza kanały i trafia na Instruktaż Wielkiej Siostry (informacja na dole ekranu telewizora), stanowczo ucisza wszystkich:
Instruktaż nie zawiera zakazów ani nakazów, gdyż takie jest myślenie rodzaju ludzkiego, który poznać możemy z nagrań naszych Oświeconych Protoplastów. Rodzaj ludzki wyginie, musi wyginąć.
Uznać, że ludzie nie mają ani godności, ani praw; że zło i dobro są prostymi pojęciami, słabo steoretyzowanymi odpowiednikami cierpienia i przyjemności. Bycie, Egzystencja, Obecność. We wszystkim traktować ludzi jak zwierzęta, zasługujące na zrozumienie i litość przez wzgląd na ich duszę i ciała. Wytrwajmy w tej wzniosłej drodze ku doskonałości. Oczekujmy nadejścia przyszłych w doskonałości. Rodzaj ludzki wyginie, musi wyginąć.
Wtedy nadejdą Przyszli, nadejdą na przygotowaną przez nas Doskonałą drogę. Czystą, Przejrzystą, Doskonałą. Zazdrość, pożądanie i chęć prokreacji mają jedno i to samo źródło: ból istnienia. To ból istnienia każe nam szukać bliźniego niczym paliatywu; musimy przekroczyć to stadium, by dojść do stanu, kiedy sam fakt istnienia jest nieustającym powodem do radości; kiedy intermediacja jest jedynie dobrowolnie kontynuowaną zabawą, a nie konstytuantą istnienia. Jednym słowem, musimy osiągać wolność obojętności, która stanowi warunek możliwości idealnej równowagi. Rodzaj ludzki wyginie, musi wyginąć.
Istnienie ze szczątkową aktywnością umysłową, oderwane od jakichkolwiek celów, nakierowane na czystą świadomość, stanowi jeden z kluczowych punktów naszej Egzystencji. Odrzucamy emocje i kontakty, aby nie popełnić błędów rodzaju ludzkiego, który manipulowany prostymi zrywami, bazowymi instynktami obronnymi i prokreacyjnymi prowadził wojny i rozmnażał się. Odrzucamy te banalne kategorie, które czynią z rodzaju ludzkiego gatunek słaby i niedorozwinięty.
Wpadają Amadeusz i Judyta.
Uwaga. Uwaga. Uwaga. Uwaga. W przestrzeni domu grasuje intruz. Powtarzam. W przestrzeni grasuje intruz.
Scena 4
CAST:
jw.
Konsternacja po wysłuchaniu nagrania. Wszyscy patrzą na siebie podejrzliwie. Zastanawiają się czy intruz to któryś spośród nich. Tomek zabiera głos. Tłumaczy, ze intruz może być kimś spoza, że należy spodziewać się zagrożenia z zewnątrz. Jest pewny siebie i stanowczy, to nie podoba się Małgorzacie, która jest nieufna i niechętna wobec niego. W końcu to on znalazł pierwsze nagranie, skąd o nim wiedział?
Tomek jest, jak się niedługo potem okaże biologiem i lekarzem weterynarii, jednak kryje w sobie pewną tajemnicę. To on jest jednym z wynalazców techniki dendrofunerologii, która w założeniu miała być sposobem na życie wieczne po śmierci, a stała się przyczyną pandemii. Sam jest alergikiem i dzięki swojemu inhalatorowi, którego od czasu do czasu używa, może zneutralizować częściowo szkodliwe zapylenie. Inhalator umożliwia ocalonym wyjście poza bunkier.
Nawiązuje się sprzeczka o to, kto ma mieć głos decydujący w grupie. Małgorzata uważa, ze nie można zaufać nikomu z grupy, robiąc aluzję do zbytniej pewności siebie Tomasza. Stopniowo też upewnia się o niezwykłych właściwościach inhalatora, który pozwoliłby jej na wyjście na powierzchnię. Napiętą sytuację przerywa dźwięk z zewnątrz. Głos spuszczanej wody.
Zawieszenie akcji.
Scena 5
CAST:
Daniel
Czas po a. Daniel w namiocie. Czyta „list do matki”.
Narracja:
Dawno nie widziałem naszej natury I juz sie stęskniłem. Mało bywam gdzieś poza bunkrem. Ten beton otacza mnie ze wszystkich stron. Mam pewne wątpliwości czy natura w ogóle pozostała tu gdzieś w pobliżu. Ale chcę spróbować ją znaleźć. Tak jak kiedyś, przed katastrofą, wyjechać w las, żeby sprawdzić, czy wygląda tak, jak go pamiętam.
Scena 6
CAST:
Najpierw Mikita
potem
grupa
Mikita przeżył ostatnie dni błąkając się samotnie bo bunkrze. Jest już pewny, że jest jedynym ocalonym. Żeby nie zwariować często mówi do siebie, przypomina sobie fragmenty wierszy, piosenek.
Toaleta. Mikita spuszcza wodę, myje ręce itd.
MIKITA
Mówi po białorusku:
Jakiś koniec
Boziu.
budujemy
Imperia Doskonałego Zniewolenia
budujemy Piekło
spadliśmy z Nieba – zeszliśmy z nieba
z gwiazd
przez czyściec ciała
do skrzydlatych powrotu
reszta opierzona
zostanie w Królestwie ziemi
tak będzie wyglądał koniec świata
chyba…
Grupa wpada do toalety, ogłusza i obezwładnia go.
Scena 7
CAST:
Małgorzata
Beniamin
Tomek
Judyta
Amadeusz
i Mikita
Sala telewizyjna w bunkrze. Mikita przywiązany do krzesła, jest nieprzytomny. Grupa dookoła niego. Narracja Wielkiej Siostry z telewizora:
Instruktaż w razie zbliżania się do granicy Jednostki rodzaju ludzkiego:
- Rodzaj ludzki wyginie, musi wyginąć.
- W przypadku odczucia zagrożenia ze strony osobników rodzaju ludzkiego należy wykorzystać wszystkie dostępne środki w celu wyeliminowania osobników.
- Każda Jednostka wyposażona jest w broń palną krótkiego zasięgu.
- W celu załadowania broni należy: Odbezpieczyć broń. Naciskając na zatrzask suwadła, przesunąć zespół ruchomy w tylne położenie i sprawdzić, czy nie ma naboju w komorze nabojowej na podajniku oraz donośniku. Przesunąć z powrotem zespół ruchomy do przodu. Oddać strzał kontrolny w bezpiecznym kierunku. Zabezpieczyć broń. Obrócić broń oknem wyrzutnika do góry. Nacisnąć podajnik i wsunąć nabój kciukiem do rury magazynka za ustalacz położenia naboju; w ten sam sposób ładować kolejne naboje do magazynka.
- W celu oddania strzału należy: obrócić broń oknem wyrzutnika w stronę celu. Namierzyć cel przy pomocy załączonego wizjera. Pociągnąć za spust. Akcję należy powtarzać, aż do wyeliminowania zagrożenia.